perFUCKme

tak serio,dzisiaj nie lubię nikogo.

i brakuje mi kilku rzeczy,zadna z nich nie jest bezspośrednio materialna.

wszystko,kazda sytuacja ma swoje plusy i minusy.

dalej nie dorosłam do uznania,że moje potrzeby mogą być wygórowane lub co gorsza drugorzędne.dalej nie dorosłam do wiecznego dopominania się o plaster na nie.raz-wystarczy.dwa-to już wstyd.trzy-po trzecim razie poddanie świeżo wybielone.
jak nie plaster,to może ziemią to natrzeć?

nie wiem co niesie przyszłość.

wiem co niesie teraźniejszość.

mogłabym pokusić się o stwierdzenie,że odnalazłam swoje miejsce w życiu.

ciężko było zacząć wszystko od nowa,ale chyba było warto.po wszystkich stoczonych emocjonalnych wojnach mam wrażenie,że jestem w punkcie osiągania niezniszczalności.

czy zuchwalstwem byłoby powiedzenie,że jesteśmy na siebie skazani?

(ups,chciałam powiedzieć "stworzeni" ;)

oswaja moje bestie,ugłaszcze i moje potwory.czasem nawet myślę,że chcę i potrafię żyć.

po zadzwiającej utracie na długi czas-blog odzyskany.

pisanie kontynuowane.klasycznie-dzieje się.

czas zawieszenia bloga był czasem wyjątkowym.wiele wyjątkowych zmian.zwiedziłam pół europy,mieszkałam w trzech krajach,tyłam,chudłam i prawie wykończyły mnie nałogi.

jestem.

pozornie spokojna w pozornie spokojnym miejscu,czasie i okolicznościach.dopięłam tego czego w życiu chciałam,żyję z osobą która siedziała mi w głowie od momentu poznania-prawie 11 lat temu.

przeżyłam burze,które przeżyć mogłam tylko cudem,

jestem.

być?dla Ciebie?

znowu kuszenie elektronicznego diabła z wieszchu podszyte zmartwioną ciekawością.znowu mniej.nawet nie jestem ciekawa jak daleko to zajdzie, ostatnie spodnie pasują mi tylko po praniu.pozniej są już bardzo hmmm hipsterskie.tak więc chyba chcąc,nie chcąc jestem trendi chociaż raz.ten styl na kloszarda opierdalającego kontenery z pck ratuje tez wizerunek mojego pucowego-od srodka-polarowego płaszczyka sprzed lat wielu oj wielu,bo jego zakup datowałabym jakos na 6 klasę podstawówki,moze początek gimnazjum.najcieplejsze i rozmiarowo myslałam,że da rade.rodzina jednak mnie przecenila kupując mi wtedy ten spiwór z rękawami w myśl zasady żeby brać większy,bo zaraz będzie za mały jeśli nie wezmie się większego na tyle ile przewidziany był moj przyszły wzrost.tylko kurwa mac,nie przypominam sobie abym w wieku lat 13 czy 14 cierpiała na gigantyzm i 140 cm obwodu w barach.

jutro gin.ten sam ktory pytajac o rozne rozniste dolegliwosci pytajac rowniez o zywieniowe tabu,zawsze otrzymywał stanowcze zapewnienie,ze takowy problem nie dotyczy mnie.juz.albo wcale.i chec podtrzymania tej wersji uspokajając sumienie,ze przeciez w ulotce tabletek takie dzialania nieporzadane wypisuja.oraz,ze jest tam napisane rowniez,ze dwa cykle bez objawow odstawienia to zapierdalasz do tego lekarza,bo moze ciąza.powinni dopisac jeszcze,ze jesli ciebie kretynko plodnosc od dawna juz nie dotyczy to idz sie powiesić,promocja sznurów w ogrodniczym wiecznosci nie będzie przeciez trwała!samo przyznanie sie dotego wszystkiego nie tym lekarzom jacy byli gdzie indziej,byli do leczenia popierdolenia i tylko na czas leczenia,adios nigdy wiecej sie nie spotkamy...wstyd mi kurwa za siebie.

morfologie i inne chujologie leżą odłogiem jak leżały.bo przeciez sesja zimowa.po za pozno wstałam.bo nie poszłam spać.bo nie chce przed lekarka-od-zawsze powiedziec,ze mam problem od tylu lat,ze nagle wyjasnia sie wszystkie moje tajemnicze przypadki z ostatnich lat kiedy bywałam tu tylko przejazdem i wypierdalało mi zoładek i pozostałe wnętrzności od rzygania i/lub od speeda i/lub koksu zeby nie rzygac, zeby miec chociaz pozory kontroli nad czymkolwiek w swoim-jak czas pokazał-wysoce załosnym egzystowaniu

zawiodłam wszystkich łącznie z samą sobą na czele tej parady.

często czułam sie i nie wiem dlaczego wciąż czuję sie winna,że osoba kiedyś mi najbliższa wzięła sobie mnie za ideał i wzór do naśladowania,że zaczęła miec problemy z kompulsami i samoakceptacją.czuję się winna,żę to szaleństwo jest zarażliwe.i trochę za to,żę nie pokazałam jej jak uczyć się kochać samą siebie i to bynajmniej nie ciało,które jest tylko narzędziem,ale to na co jest pojemnikiem.za to,że wściekłość i bezsilność sprawiły,że kierowała mną furia i również posunęłam się za daleko,że robiłam tak żeby bolało najmocniej,a jak ranic to na wylot.to nie jest do końca tak,że wyprało mnie z emocji,że nie przeżywam takich rzeczy.przeżywam,nieraz mocno,zawsze sama i nie powiem o tym,nikt nigdy nie będzie wiedział o tym co się we mnie dzieje i nigdy nie dam tego z siebie odczytać.czuję się winna za wiele spraw,za swoje słowa na koniec,ale doskonale wiem,że nie tylko ja przekroczyłam pewne granice,że to rozstanie było chyba jednak słuszne,a nic z niczego się nie wzięło.szczególnie wina mimo wszystko czuję się za klątwę prób duchowego wygnania samej siebie ze środka.za to,że byłam zapalnikiem do wejscia na taka drogę,nieświadomie  w dużej mierzei mimo wszystko mam nadzieję,ze nasze rozstanie zaowocuje nienawiścią zarówno do ludzi jak i zjawiska kiedy choroba głodnej duszy zjada siebie samą wraz z ciałem lub,że  znienawidzi cały ten obłęd siedzący w głowie i rozpełzający się po ciele,bo będzie kojarzył się jej ze mną.

mimo wszystko,pozorom i nawet trochę samej sobie,życzę jej najlepiej,dopoki nie rozpadła się w całokształcie swojego istnienia i swojego życia,niech walczy wciąż,teraz,natychmiast,bo zazwyczaj kiedy chce się podjąć w końcu walkę,wtedy nie ma już o co.

czas od wczorajszej późnej nocy do dzisiejszego południa, a własciwie już wczorajszego południa (tak późnego, żemożnaby je nazwać raczej wczesnym popoludniem), spędziłam na pisaniu felietonu o współczesnej cudzoziemności.gdy zbliżałam się już coraz bardziej do rozpoczęscia częsci mającej dać podsumowanie problematyki i zakonczenia moich grafomanskich popisów, zatkało mnie totalnie. coś zablokowało mój kanał twórczy, cała wena imasa pomysłów szalejących w mojej głowie i idei konkurujących ze sobą w konkursie o podium najlepszych, wszystko nagle poszło w pizdu. dotarło do mnie, że żaden tekst nie pochłonął takiej ilości mojego czasu, że całość tekstu mogłabym pisać na podstawie wątków autobiograficznych, że to ja jestem obca zawsze i wszędzie. spadł na mnie ciężar cudzoziemności w każdym istniejącym znaczeniu, piętno niewłaściwej osoby w niewłasciwym miejscu i czasie stało się jakby na nowo w tym momencie wypalone, moja bezdomność duchowa wyszła znowu na ulicę. te wszystkie uczucia były czystym szaleństwem. przecież pogodziłam się ze swoim życiem,losem i karmą, chciałam nawet żyć normalnie,tak całkiem po ludzku i w miarę zwyczajowo,a tu jakiś byle felieton odgórnie narzucony wylewa mi wiadro pomyj na mój pusty łeb. 10 bitych godzin spędzam nad tekstem,który był przydługawy już conajmniej 3 godziny temu żeby ze wszystkich sił powstrzymać się od rozpaczy,która siedzi mi w gardle i jesli nie wybuchnie-udusi mnie napewno.chcę wyć nad samą sobą,że od 10 godzin nie potrafię napisać tekstu,który za bardzo  mnie dotyka,jakbym cały czas pisała o sobie,chyba jest mi siebie nawet trochę żal.chyba tylko obecność innych osób powstrzymała mnie przez rozpadnięciem sie w krytycznym momencie uświadomienia sobie,że może nigdy nie bedzie własciwego mi czasu i miejsca,że moze nigdy nie poczuję przynależnosci do jakiegos obszaru i nigdy nie odnajdę sie w społeczeństwie,do śmierci będę w swojej chorej pułapce duchowej bezdomnosci i banicji.swój wewnętrzny rozpierdol i monolog zakończyłam pocieszającym "zawsze mogło być gorzej",może i jestem kaleką psychiczno-emocjonalną,ale jestem wciąż jakimś cudem.chyba ten sam cud sprawił,że jeszcze nie wszyscy mnie znienawidzili,niektórzy chyba nawet mnie lubią,a ja staram się unikać eliminacji z mojego życia osób na których mi zależy,a wszystko to oczywiscie miało na celu wyłacznie zrobienie tego im nim oni zrobią to mi.znajomość swoich błędów,schematów ich popełniania i przyczyn takich działań wbrew powszechnej opinii wcale nie powoduje,że te błędy popełniać,że schemat twojego zaburzonego zachowania ulegnie jakiejkolwiek zmianie. zmianie ulega tylko ilość poczucia winy,bezradności i rosnącego poziomu emocjonalnego syfu.

psychicznie od jakiegoś czasu czuję się naprawdę dość dobrze i zadziwiająco-całkiem-zdrowo.oczywiscie nic nie jest tylko białe przy czym całkiem czarne jak najbardziej może być.są chwile kiedy moje pojawiają się moje demony,czasem nawet staję się emocjonalną czarną dziurą,która gdyby była węzem to zjadałaby własny ogon.mimo tego jest mi jakoś lepiej w tak zwanej duszy.jak to mówią-szału nie ma,porywów wszelakich pozytywnych generalnie też brak,ale smutek nie żre mnie tak wściekle i permanentnie jak zazwyczaj.tylko waga leci w dół.własciwie powinno mnie to w oblędzie nawet cieszyć,ale nie jest tak.pełen stoicyzm i poker face z nutą niepokoju: dlaczego moje ciało oszalało?pytanie własciwie idiotyczne,bardzo długo pracowało prawidłowo i na pełnych obrotach w ekstremalnych warunkach.4 miesięczny brak okresu przy anty hormonalnej chyba mnie zaniepokoiło,takiego czegos jeszcze u mnie nie było.

wagi omijam z daleka prawie konsekwentnie od momentu w którym pierwszy raz pojawiła się we mnie wola do walki o siebie.dzisiaj kazałam aniołowi wyciągnąć wagę.ilość kilogramów w ubraniu,wieczorem,z litrem herbaty i ufoludkowo zielonej oranzady- 50,5kg.troche odetchnelam z ulga,jeszcze 50+,a potem mi sie przypomniało,że na tym diabelskim wynalazku powinno się stawać po obudzeniu się,wizycie w wc i na czczo-tak to było w liceum+chec wykonania liposukcji odkurzaczem po takim rytualne codziennym. bielizniana zawsze różniła się srednio ok 2kg od wieczornej... w ciągu najbliższego tygodnia mam poumawianych lekarzy,w koncu jakis rozsądny ruch z mojej strony we własnym kierunku.tak,wciąż chodzę do swojego pediatry,na szczescie doktorka miala opcje pt lekarz rodzinny,ale najpierw morfologia.nielubietegowchuj.gastroskopia byłaby mniej stresująca i omdleniogenna.tylko jest podwójne ale,po jednym od gina i rodzinnego gdy zdecyduje sie powiedziec dlaczego do nich przychodzę.kazania,skierowania,kazanie,nadal jestes ta sama wariatką,masz to na własne życzenie,kolejne kazanie,idz do TAMTEJ poradni,a jesli zamierzasz robić to wszystko nadal,to leczenie mija się z celem.mysl o scenariuszach wizyt jakie mnie juz spotkały skutecznie odbiera chęc na nie.

chyba dokonuję postępów na polu samozachowawczym.dla mnie osobiście to coś niezwykłego.

moze jeszcze kiedys coś ze mnie będzie,chociaż trochę.