i can't sleep until i devour you II.

do niedawna sen był antidotum na wszystko,zarowno na zlo swiata,tesknote,niepewnosc,byl sposobem na radzenie sobie z czasem,dawał ulgę w swoim niebycie.był lekiem na wszystko.

tylko co teraz kiedy nie potrafię spać bez niego?

jak radzić sobie z chroniczną pustką?

chyba po raz pierwszy w życiu czuję się poskładana chociaż świat stanął na głowie.

to chyba dlatego,ze stanęłam razem z nim.

od kiedy jestem szczesliwa stracilam kilka kolezanek,ktorych ulubionym zajeciem jest pławienie sie w smutku i wzajemne ciągnięcie się na depresyjne dno.

ale na to nie narzekam,narzekam jedynie na internet,czas,bezsennosc i pogodę,bo marznę kiedy zostaję sama.