five o'clock

angielska zima zżera mnie od srodka jak każda inna.zamarzam od wewnątrz i do wewnątrz.nie czuję się dobrze sama ze sobą i nie mam pretensji,że ktos ze mną moze,a najprawdopodobniej czuje się równie komfortowo.

moje wewnętrzne demony zdają się być nażarte po uszy.

od jakiegoś czasu moje wnętrze jest ciche,taka cisza w srodku,że aż boli i coś sie ze mnie wyrywa,coś w tej ciszy sie drze i szarpie.zeby tylko ta tak zwana dusza się trzęsła,to pal licho,a nie grubsza sprawa.

po każdej chwili w której czuje sie naprawdę szczęsliwa przychodzi ciemny czas.nie wiem ile mi go jeszcze zostało.

często zapominam.zdarzeń,ludzi,miejsc.czasem zapominam słow.często siebie.zbyt często mam w głowie czarną dziurę,którą kiedyś miałam tylko w sercu.

widziałam już kilka zakończeń i wszystkie wkradały się niepostrzeżenie,po cichu,poprzedzały je zawsze te same znaki i objawy.nie wiem czy się boję.czuję się pusta,zeżarta od środka przez jakiś niebywały rodzaj rozpaczy-boleści stuzębnej nigdy nie nażartej.

trzygodzinne patrzenie się na palce najlepiej opisuje stan nie-emocjonalny.

co to ja miałam zrobić?...a tak,chyba herbatę.